روزها از پس هم می‌آمدند و همچنان در رویاهایی غرق شده بودم که توهمی بیش نبودند!! هر روز شاهد پر پر شدن آرزوهای خود بودم،گاهی از شدت خستگی و بیماری، از درون ناله می‌کردم و همه زمین و زمان را بخاطر نشدن‌ها و نداشتن‌ها نفرین می‌کردم! تا آن نیمه شبی که همه‌جا را سکوت فرا گرفته بود، و تنهایی من آشکارتر شد، نه همدمی، نه عشقی و نه دوستی که حرفم را بفهمد!!